Ik heb vaak de neiging om mezelf te serieus te nemen, vooral wanneer mijn verantwoordelijkheidsgevoel enorme proporties aanneemt en ik getrest of geïrriteerd ben. Gelukkig is het al een heel stuk minder dan toen ik twintiger was. Ik ben me ondertussen bewust dat het serieuze gedoe me niet alleen minder effectief maakt, maar dat het ook nog extra problemen (voornamelijk in de relationele sfeer) en druk oplevert.
Niemand ziet je als Florence Nightingale de wereldverbeteraar, maar eerder als een stresskip die je vooral moet mijden
Door het gewicht van de wereld op mijn schouders te nemen krijgt alleen mijn ego een boost. Want als ik zorgzaam ben, goed mijn best doe, hard werk, alle ballen in de lucht houd en wat niet nog meer, dan tel ik mee. En dat zullen andere mensen zeker ook zien en voelen? Toch? Helaas.. Niemand ziet je als Florence Nightingale de wereldverbeteraar, maar eerder als een stresskip die je vooral moet mijden.
Want denk eens aan iemand waarvan jij vindt dat hij of zij zich te serieus neemt. Vind je het leuk om met die persoon te werken? Vind je het leuk om tijd door te brengen met die persoon? Zou je met die persoon graag op vakantie willen gaan? Nee toch? Het is toch veel leuker om met mensen om te gaan die zichzelf zijn, die spontaan zijn en (af en toe) gek doen?
Wanneer we geboren worden zijn we perfect, maar ergens gaande weg verliezen we het gevoel dat we goed zijn zoals we zijn inclusief onze imperfecties. Als kind wil je niet anders zijn dan alle andere kinderen uit de klas. Willen we allemaal zogezegd een mooi wit schaapje zijn. Onopvallend en zeker niet met onze kop boven het maaiveld uit. Ik weet nog zo goed hoe het voelde om als enige nog niet goed te weten wat links en rechts was, of hoe het ook alweer precies zat met die klote wijzers van de klok. Ik wilde niet opvallen door vragen te stellen en durfde daardoor niet echt mezelf te zijn.
We piekeren ons suf om scenario’s te bedenken waarin we perfect tot ons recht komen en hoe we op een perfecte manier kunnen reageren
We maken in ons hoofd een perfect beeld van hoe we (willen) zijn. We piekeren ons suf om scenario’s te bedenken waarin we perfect tot ons recht komen en hoe we op een perfecte manier kunnen reageren. Bullshit, want wat is nou perfect? Het is toch maar net wat voor een oordeel je daar zelf aan hangt? Alsof we in het duister van onze gedachtes alleen licht schijnen op alles waar we iets op aan te merken hebben, in plaats van het complete plaatje te zien.
Ik ga nu misschien iets raars zeggen, maar volgens mij kan je nooit een echt positief leven leiden wanneer je niet beschikt over een goede portie zelfspot. Want hoe kan je jezelf vinden en jezelf zijn, als je weigert te accepteren dat je nu eenmaal niet “picture perfect” bent.
Door de druk die we op onszelf leggen komen we lichamelijk in een staat van chronische hyperventilatie en overspannenheid. Hierdoor functioneert je lichaam niet zoals het hoort, je leeft dan namelijk op adrenaline (c.q. cortisol) en put op die manier je bijnieren uit.
Door de druk die we op onszelf leggen komen we lichamelijk in een staat van chronische hyperventilatie en overspannenheid
Veel mensen die zichzelf te serieus nemen reageren vanuit ego, vanuit angst om voor schut te staan. Je ego vertelt je namelijk dat er niks ergers is dan dat, dan af te wijken van “normaal” gedrag. ‘Stel je voor! Wat zouden de mensen daar wel niet van denken?’
Vorige week was ik bij Tony Robbins, mijn persoonlijke held. Daar komen behoorlijk zware vragen voorbij en pittige stof om te verwerken. Weet je wat hij je laat doen wanneer het zwaar voelt? Dansen! Compleet uit je dak gaan, schudden met je kont, armen in de lucht en voetjes van de vloer. Ik had, als nuchtere Nederlandse, nooit verwacht dat ik dat zo heerlijk zou vinden! In de praktijk gooi ik er regelmatig een ademhalingsoefening tegenaan om te aarden, maar wanneer je flink beweegt en zingt (lees: schreeuwt) kom je ook direct in je lichaam. Overgeschakeld van denken naar voelen, in je lijf met een lekkere, diepe ademhaling.
Dus de volgende keer dat je een hoge ademhaling hebt, aan het piekeren bent of hij je wel leuk vindt, to-do lijstjes aan het maken bent voor al die “belangrijke dingen” die je zeker nog moet doen: STOP
Dus de volgende keer dat je een hoge ademhaling hebt, aan het piekeren bent of hij je wel leuk vindt, to-do lijstjes aan het maken bent voor al die “belangrijke dingen” die je zeker nog moet doen: STOP. Zet je favoriete stampmuziek op en dans! Zet je lelijkste gezicht op en kijk in de spiegel! Lach en neem iedereen mee in je gekkigheid. Daar wordt je zeker een leuker mens van, niet minder imperfect, maar zeker wel leuker! Licht uit, zelfspot aan!